WIENIEC ADWENTOWY
Przyjmuje się, że tradycja tworzenia wieńców adwentowych rozpoczęła się w połowie XIX wieku w Niemczech. Zwyczaj wywodzi się z Kościoła ewangelickiego i został zapoczątkowany przez protestanckiego pastora Johanna Hinricha Wicherna. Pierwszy stworzony przez niego wieniec miał około 2 metrów średnicy i 24 świeczki (po jednej na każdy dzień Adwentu). Wieńce adwentowe szybko rozpowszechniły się na terenie Niemiec, a następnie w całej Europie. Z czasem tradycję przejęli także katolicy. W Polsce pierwsze wieńce powstały w roku 1925. Obecnie nie robi się już tak okazałych jak w przeszłości. Nowoczesne stroiki adwentowe mają maksymalnie pół metra i umieszcza się w nich tylko 4 świece, które symbolizują 4 niedziele Adwentu. Znaczenie ma również kolejność ich zapalania:
- świeca zapalana w pierwszym tygodniu to świeca pokoju,
- druga to świeca wiary lub Betlejem,
- trzecia to świeca miłości,
- czwarta to świeca nadziei i aniołów.
Niekiedy w wieńcu umieszcza się też piątą świecę (białą lub złotą), którą zapala się 24 grudnia.
ŚWIECA MARYJNA – RORATKA
Zazwyczaj jest to wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego, przewiązana wstążką i udekorowana zielenią. W kościołach umieszczana w środku wieńca adwentowego lub na ołtarzu i zapalana w czasie roratnich Mszy świętych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa – Światłość Prawdziwą.
Zwyczaj umieszczania jej na ołtarzu pochodzi z czasów Bolesława Wstydliwego (XIII w.). Wówczas na początku Adwentu przed ołtarzem w katedrze stawali przedstawiciele wszystkich siedmiu stanów : król, prymas, senator, szlachcic, żołnierz, kupiec, chłop. Trzymając w dłoniach zapalone świece każdy oznajmiał zebranym: „Jestem gotów na sąd Boży”.
