SYMBOLE ADWENTOWE

WIENIEC ADWENTOWY

Przyjmuje się, że tradycja tworzenia wieńców adwentowych rozpoczęła się w połowie XIX wieku w Niemczech. Zwyczaj wywodzi się z Kościoła ewangelickiego i został zapoczątkowany przez protestanckiego pastora Johanna Hinricha Wicherna. Pierwszy stworzony przez niego wieniec miał około 2 metrów średnicy i 24 świeczki (po jednej na każdy dzień Adwentu). Wieńce adwentowe szybko rozpowszechniły się na terenie Niemiec, a następnie w całej Europie. Z czasem tradycję przejęli także katolicy. W Polsce pierwsze wieńce  powstały w roku 1925. Obecnie nie robi się już tak okazałych jak w przeszłości. Nowoczesne stroiki adwentowe mają maksymalnie pół metra i umieszcza się w nich tylko 4 świece, które symbolizują 4 niedziele Adwentu.  Znaczenie ma również kolejność ich zapalania:

  • świeca zapalana w pierwszym tygodniu to świeca pokoju,
  • druga to świeca wiary lub Betlejem,
  • trzecia to świeca miłości,
  • czwarta to świeca nadziei i aniołów.

Niekiedy w wieńcu umieszcza się też piątą świecę (białą lub złotą), którą zapala się 24 grudnia.

ŚWIECA MARYJNA – RORATKA

Zazwyczaj jest to wysoka świeca koloru białego lub jasnożółtego, przewiązana  wstążką i udekorowana zielenią. W kościołach umieszczana w środku wieńca adwentowego lub na ołtarzu i zapalana w czasie roratnich Mszy świętych. Symbolizuje Maryję, która w mroczny czas adwentowy w swoim łonie niesie światu Chrystusa – Światłość Prawdziwą.
Zwyczaj umieszczania jej na ołtarzu pochodzi z czasów Bolesława Wstydliwego (XIII w.). Wówczas na początku Adwentu przed ołtarzem w katedrze stawali przedstawiciele wszystkich siedmiu stanów :  król, prymas, senator, szlachcic, żołnierz, kupiec, chłop.  Trzymając w dłoniach zapalone świece każdy oznajmiał zebranym: „Jestem gotów na sąd Boży”.

Rozważania s.Sary

Twoja decyzja

„Pan powiedział do Jonasza :Wstań, idź do Niniwy (…). Jonasz wstał i poszedł”. Jon 3, 1-3

  

Bez ryzyka nie ma rozwoju. Każda decyzja jest zawsze powiązana z ryzykiem. Kto od trudności ucieka, ten przekreśla swoje życiowe szanse.

 

 

 

 

29 listopada – Wszystkich Świętych Zakonu Serafickiego

 

Papież Honoriusz III bullą Solet annuere z dnia 29.XI. 1223 roku zatwierdził Regułę św. Franciszka z Asyżu. Miał on zwyczaj mawiać, że Reguła braci mniejszych jest „ rdzeniem Ewangelii”. Ten dzień obchodzony jest jako franciszkańskie święto ku czci świętych, którzy naśladowali Chrystusa i św. Franciszka przez zachowanie zostawionych przez niego przepisów życia, osiągnęli szczyty doskonałości ewangelicznej i zostali dani przez Kościół jako wzór do naśladowania. Święci Zakonu Serafickiego indywidualnie i wspólnotowo ukazali życie Jezusa we wszystkich jego wymiarach, aby być według wezwania Chrystusa, światłością dla świata i solą ziemi oraz narzędziem zbawienia dla wszystkich ludzi. Przez 800 lat istnienia rodziny franciszkańskiej na ołtarze zostało wyniesionych kilkuset świętych i błogosławionych. Wspomnijmy choćby Polaków, którzy znaleźli się w tym gronie: bł. Honorat Koźmiński, św. Kinga, św. Maksymilian Kolbe, bł. Salomea, bł. Jakub Strzemię i.t.d.

 

 

Rozważania s.Sary

                                   Magnificat naszego życia

„Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi (…)  powiedziała:  Błogosławiona jesteś między niewiastami”. Łk 1,41-42

 Jakże różne są nasze drogi do tego samego celu. Znajdują się na nich smutek i radość, samotność i przyjaźń, rozczarowanie i zaufanie. Należy się spieszyć, aby zaśpiewać Bogu Magnificat naszego życia, ponieważ minione godziny nie wracają.