„ A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, postępowała przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę”. Mt 2, 9
Właśnie to, co ogołaca nas z wszystkiego, co jest nasze – nasza nicość, milczenie, rozpoznany przez nas grzech. To są najlepsze dary, które możemy ofiarować Stwórcy, gdyż przez nie ma On możliwość być tym wszystkim, kim dla nas pragnie być. Poprzez oddaną Panu naszą nicość, nasze życie staje się Jego dziełem, gdyż pozwalamy Mu działać. Nasza otwartość, milczenie i zasłuchanie są glebą, w której Jego Słowo zapuszcza swoje korzenie. Jeżeli pragniemy uzdrawiającej mocy Jezusa, to On przemieni nasz grzech w jaśniejący znak swej miłości.
s.M.Sara OSCCap.